Higg Index FEM - การจัดการของเสีย (Waste Management)
ในทุกปีการผลิตเครื่องแต่งกาย รองเท้า และสิ่งทอ จะก่อให้เกิดของเสียที่อาจก่อให้เกิดมลพิษต่อสิ่งแวดล้อม หากไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม ของเสียเหล่านี้สามารถปนเปื้อนของแข็ง น้ำ และอากาศในชุมชนโดยรอบได้
ดังนั้นการจัดลำดับความสำคัญในการป้องกันของเสียและการจัดการที่เหมาะสมสามารถลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมได้อย่างมาก
ขั้นตอนแรกในการจัดการของเสียอย่างมีประสิทธิผลคือการระบุแหล่งที่มาและประเภทของของเสียทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากโรงงาน ของเสียคือวัสดุหรือสารใด ๆ ที่ถูกทิ้งซึ่งอาจก่อให้เกิดมลพิษและปนเปื้อนต่อสิ่งแวดล้อมและชุมชนโดยรอบ โดยทั่วไปของเสียจะถูกจัดประเภทเป็น:
ของเสียอันตราย (Hazardous waste) : ของเสียใด ๆ ที่อาจก่อให้เกิดอันตรายต่อสุขภาพของประชาชนและ/หรือสิ่งแวดล้อมเนื่องจากลักษณะทางเคมี กายภาพ หรือทางชีวภาพ (เช่น ไวไฟ, ระเบิดได้, เป็นพิษ, กัมมันตภาพรังสี หรือติดเชื้อ) ของเสียอันตรายอาจเป็นของเหลว, ของแข็ง หรือก๊าซ
ของเสียอันตรายอาจรวมถึง:
ของเสียที่เกี่ยวข้องกับการผลิต เช่น ถังเคมีเปล่าและภาชนะ, กรอบฟิล์มและการพิมพ์, กากตะกอนบำบัดน้ำเสีย (อุตสาหกรรม), สารเคมีที่หมดอายุ/ไม่ได้ใช้/ใช้แล้ว (น้ำมันเสีย ตัวทำละลาย, สารตั้งต้น ฯลฯ), ถังแก๊สอัด (สารทำความเย็น ฯลฯ), วัสดุที่ปนเปื้อน (ผ้าขี้ริ้วปนเปื้อน),อุปกรณ์ที่เลิกใช้งานแล้ว (ชิ้นส่วนที่ปนเปื้อน, ขยะอิเล็กทรอนิกส์)
ของเสียจากการปฏิบัติงานทั่วไป เช่น แบตเตอรี่, หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์, ตลับหมึก, ของเสียน้ำมันและไขมัน (จากการประกอบอาหาร), ขยะอิเล็กทรอนิกส์, สารตกค้างจากการเผาไหม้ (เถ้าลอยและขี้เถ้าด้านล่าง/ตะกรันถ่านหิน)
ของเสียที่ไม่เป็นอันตราย (Non-hazardous waste) : ของเสียอื่นๆ ทั้งหมดที่ไม่มีคุณสมบัติที่เป็นอันตราย ตามรายการข้างต้น และไม่จัดว่าเป็นอันตรายตามข้อบังคับท้องถิ่นและ/หรืออนุสัญญาระหว่างประเทศ
ของเสียที่ไม่อันตรายอาจรวมถึงของเสียจากการผลิตหรือของเสียในครัวเรือน เช่น: ขยะสิ่งทอ, เศษหนัง, เศษยาง, โลหะ (เข็มหัก เศษโลหะ ฯลฯ), พลาสติก, กระดาษ, กระป๋อง, ไม้, เศษอาหาร, กระจก, กล่องโฟม, ตะกอนบำบัดน้ำเสียเบื้องต้น (ไม่เป็นอันตราย), ของเสียทั่วไป, ตะกรัน (ไม่เป็นอันตราย)
